Mijn Via Dinarica: Van Rakov Škocjan naar Nanos

Dit is het laatste deel van mijn Via Dinarica trail door Slovenië.

Na een heerlijk schoolkamp-ontbijt tussen tientallen opgewonden kinderen, verliet ik bijna net zo opgewonden Dom Rak. Ik vervolgde mijn route door Rakov Škocjan langs een mooie educatietrail, kronkelde wat met de rivier mee en liep tot mijn verbazing regelrecht op een drukke snelweg af. Hoewel Rakov Škocjan aan een snelweg en een spoorbaan ligt, is daar in het natuurgebied niets van te merken. Sterker nog, het is juist een frisse, zuurstofrijke, rustgevende omgeving.

Door de bossen

Aan de andere kant van de snelweg bleek het bos te zijn aangetast door een storm van twee (inmiddels drie) jaar geleden. Hevige regen, gevolgd door extreem lage temperaturen, heeft ervoor gezorgd dat veel bomen zijn omgevallen of afgestorven. Ontzettend zonde. Overal reden trekkers en vrachtwagens om boomstammen te verplaatsen. Vergezeld met het gezang van kettingzagen en de geur van uitlaatgassen probeerde ik me een weg te banen over de modderwegen. Een enorm contrast met Rakov Škocjan, maar helaas is al dat gezaag en gesleep nodig om het bos zo snel mogelijk weer in gezonde staat te krijgen.

Vanuit de bossen koerste ik via Planina en Planinska Jama richting Predjama, een prachtig kasteel dat in een rotswand is gebouwd. Met gemengde gevoelens legde ik deze kilometers af. Predjama is het officiële beginpunt van de Via Dinarica en dus mijn eindpunt, maar ik was nog lang niet uitgekeken. Er is zoveel te doen, zoveel te zien. Waarom zou ik stoppen bij Predjama?

Nog één berg

De Via Dinarica volgt het Dinarische karst-gebergte. Zou het dan dus niet mooier zijn om op een berg te eindigen? Een berg die het begin van de Dinarische Alpen markeert. Een berg die je, wanneer je door de vallei naar Predjama loopt, onmogelijk kunt negeren: Nanos. De gedachte om nog één keer omhoog te lopen, liet me niet meer los. Daarom besloot ik na een nachtje in de luxe Lipizzaner hof mijn voettocht te verlengen.

Terugkijken

Vanuit Landol liep ik terug naar Predjama om het kasteel te bezoeken en pikte vervolgens de Via Alpina richting Triëst op. Een goed onderhouden wandelpad traverseerde langs de flanken van Nanos omhoog. Ik maakte een kleine omweg omhoog naar Suhi Vrh, een woeste bergtop met een uitzicht tot aan de grote Snežnik toe. Jeetje, dit heb ik allemaal gelopen. Het blijft mooi om terug te kunnen kijken over de weg die je gekomen bent. Terwijl ik daar stond, turend over de vallei, over de bossen en de bergen, voelde ik ineens een rust. Dit is het. Dit was het. Het is goed.

Het bijzondere aan Nanos is dat wanneer je eenmaal boven bent, je voor kilometers lang op dezelfde hoogte naar de volgende vallei kunt lopen. Nanos is niet alleen een indrukwekkende berg vanuit de vallei; ook bovenop dit enorme plateau werd ik overrompeld door haar schoonheid. Een netwerk van wandelpaadjes leidde me door bossen, over heideachtige vlaktes, langs kleine dorpjes met koeien en paarden uiteindelijk naar beneden naar Vipava.

Afscheid

Een prachtige, zonovergoten laatste dag. Ik wist dat het genoeg was., dat ik voldaan en verzadigd was. Anderzijds vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van het lopen. Van de Via Dinarica, van Slovenië. Ik kom terug, nam ik me voor, want in Slovenië raak je waarschijnlijk nooit uitgekeken.