EVAdinarica Project: Mijn Via Dinarica Trail in Slovenië

Tijdens de zomer van 2016 liep ik een gloednieuwe wandelroute op de Balkan, de Via Dinarica.

De witte variant van de Via Dinarica begint in Slovenië bij Predjama, volgt de autoweg naar Postojna om via de bossen naar Snežnik en verder door naar de grens met Kroatië te gaan. Hoewel de Sloveense bossen absoluut prachtig zijn, wilde ik graag meer dan alleen bomen zien. Daarom besloot ik een alternatieve route door de zogeheten Green Karst regio te maken.

Mijn eigen Via Dinarica door Slovenië

Gezegend met fantastisch herfstweer trok ik vanuit Ilirska Bistrica door de bossen van Mašun en Sviščakih naar de hoogste niet Alpine bergtop van Slovenië, Veliki Snežnik. Koud en zonnig. Blauwe luchten met goudgeel gekleurde bomen. Herfst op zijn best.

Na de grote Snežnik daalde ik af naar Loška Dolina, een lieflijke, groene, sprookjesachtige vallei. In plaats van dagenlang door de bossen te lopen, bleef ik in de vallei om een andere kant van het Dinarische Karst landschap te zien. Grotten, verdwijnende rivieren en meren en de daarmee samenhangende legendes. Loška Dolina is een relatief onbekend gebied, waar de natuur, het landschap en de bergen het dagelijks leven sterk beïnvloeden. Een eigen dialect, eigen cultuur met eigen tradities zoals de jacht op de slaapmuis. Geïsoleerd van de grote stad en het drukke stadsleven, lijkt de tijd in deze vallei stil te staan.

De temperatuur daalde aanzienlijk.

"Het is hier zes maanden winter, nachtvorst in oktober is absoluut niets bijzonders."

Gezien ik mijn weg vervolgde naar één van Sloveniës koudste plekken, het Bloke plateau, leek het me een goed idee om mijn kleine, groene tentje voor een gezellig houten huisje in te wisselen. Glamping!

Inmiddels bevond ik me een stuk noordelijker dan de officiële Via Dinarica route. Ik wilde onder het Cerkniško meer langs lopen, terug naar de bossen en omhoog naar Veliki Javorniki, maar dat zou tientallen extra kilometers betekenen. Opnieuw veranderde ik mijn plan en zette koers naar Cerknica. Onderweg begroette ik de heksen van de berg Slivnica en ontdekte dat ik met mijn noordelijke variant het noodweer in de bebosde bergen vermeed. Wat een geluk.

In het natuurpark van de Notranjska regio nam ik de tijd om meer over de groene karst fenomenen te leren. Een bezoekje aan het museum van het Cerkniško Jezero, een ommetje langs het educatie trail van Rakov Škocjan en het Karst muesuem in Postojna helpen je de natuur met al haar bijzondere verschijnselen beter te begrijpen. En misschien wel (nog) meer te waarderen.

Toen ik na al mijn omzwervingen eindelijk bij Predjamski Grad aan kwam, bereikte ik het eindpunt van mijn route. Toch voelde het niet zo. Er was nog één berg die ik simpelweg niet kon negeren. Nanos. Mijn tocht wilde ik eindigen en afsluiten op dit prachtige plateau. Nanos, het begin van de Dinarische Alpen met Vipava, een klein stadje als eindpunt van mijn reis.

Op Suhi Vrh keek ik terug. Over de weg die ik gekomen was. Over de bergen, de bossen, de valleien. Ik keek terug de route, over de Via Dinarica, mijn Via Dinarica. Wow. Wat een magisch mooi moment. En wow, wat is er nog veel te ontdekken.

Het lopen van de Via Dinarica was een uitdaging, een avontuur en een ontdekkingsreis. Eenmaal op mijn eindpunt, besefte ik dat het geen eindpunt is. Het had meer weg van een tussenstation of misschien wel een nieuw begin...